سهیلا؛ دختری که دوست داشت مثل بالاشهری ها باشد!

روی صندلی های خاکستری رنگ و چرکتاب دادسرای جنایی نشسته و با چشم های درشت و نگران اطراف را تماشا می کند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازگروه فضای مجازی خبرگزاری دانشجو"، یک ساندویچ فلافل با نان لواش و یک بطری نوشابه سیاه را در دست گرفته و با دست های دستبندزده یکی درمیان یک گاز به ساندویچ می زند و قلپی نوشابه می نوشد.

کارت عابربانکی که خوراکی ها را با آن خریده را هم روی صندلی ها گذاشته.

گاهی نگاهش، میان لقمه هایی که از ساندویچ جدا می کند به زمین خیره می شود و بعد از ثانیه های طولانی دوباره مشغول جویدن می شود.

دستبندهای توی دستش تقریبا تمام ارباب رجوع هایی که دوروبرش نشسته اند را به خود جلب کرده.

یک مانتوی مشکی تریکو پوشیده که جلویش کوتاه است و پشتش تا زیر زانو می آید.

روی مانتو با فونت انگلیسی و سفید رنگ چیزهایی نوشته شده.

سیاهی روی مژه هایش زیر چشم هایش ریخته و چهره اش را سیاه و کبود کرده.

روی یکی از ابروها و چانه اش آثاری از پارگی و بخیه است.

همین که زن جوانی از مراجعه کنندگان کنارش می نشیند آرام به او سلام می کند.

زن میل چندانی به جواب دادن ندارد اما دختر یک نگاهش به مامور زنی است که کنارش نشسته و چشم دیگرش به زن کنار دستش است.

رو به زن می گوید: شماره بابامو بهت بدم بهش زنگ می زنی بیاد اینجا؟ زن با چشم های خیره نگاهش می کند و همچنان ساکت است.