تحلیلی کوتاه بر شاعر، شعر و مخاطب

از دیر باز تا کنون ایرانیان به مردمی شعر دوست شهرت داشتند و شاعران زیادی نیز از این مرز و بوم برخاسته اند.

عشقِ به خواندن، سرودن و شنیدنِ شعر در رگهای احساس ایرانیان همیشه جاری بوده است.

در گذشته حتی حضور مخاطب گاهی آنقدر پر رنگ می شد که وقتی شاعری توانا، شعر تازه ای می سرود، مردم، اطرافِ منزلش جمع می شدند تا شعر جدید او را بشنوند.

آیا امروز هم مخاطب همانند گذشته است؟ یا شاعران تنها به شعر یکدیگر برای پس دادن بازدید سر می زنند؟ آیا ما مخاطبِ غیر شاعر هم برای اشعارمان داریم یا فقط این شاعران هستند که از کوچه ی احساس و فکر یکدیگر عبور می کنند؟ و البته این خالی از لطف نیست که ما مهربانانه با شاخه ای از گل و سلام به قلبهای هم پنجره ای از مهر بگشاییم و آن سخنی دیگر است! شعر باید آنچنان از پختگی و آراستگی برخوردار باشد که ما را بدون شناخت شاعرش ترغیب به خواندن کند.

ما گاهی شعر را صرفا به واسطه ی شناختی که از شاعرش داریم می خوانیم و چون شخصیت آن شاعر را دوست داریم اشعار وی را هم بدون چون و چرا تأیید کرده و لب به تحسین می گشاییم و گاهی از شخصیت شاعری خوشمان نمی آید و غیر اصولی شعر وی را رد می کنیم و این ملاک صحیحی برای گزینش یک شعر خوب و اصیل نخواهد بود.