دیوار مهربانی یا زندگی در سطح سیمانی قرن؟/ اندر مصائب غربزدگی!

روزگاری «جلال» ورود ماشین را به عنوان نمودی عینی از تفکر تکنولوژی زده غربی نکوهش می کرد و به سان نگهبانی که بر بالای دیده بانی قلعه فرهنگ ایستاده، - دیوارهای شهرها روز به روز هرچه بیشتر سربرمی کشد و روحیه شهرنشینی مدرن و شهر باز در اینجا نه به معنای یک محدوده جغرافیایی که به معنای یک فرهنگ- هر چه سریعتر ردپای خود را بر جای جای جامعه امروزی می گذارد و از درب هر خانه ای که باز باشد، یا الله نگفته وارد می شود و اگر در نبود، از پنجره و اگر پنجره ای نیافت، از هر روزنه ای که بتواند.

دیوار مهربانی اتفاقی یک شبه نیست؛ امتداد راهی است که ابتدای آن با صندوق صدقات شروع می شود و به تدریج در صورتی بروکراتیک تر در نهادها و موسسات و ادارات خیریه نمود می یابد.

و همه اینها به میزانی رشد می کنند که ما از خود غافل شویم.

نقش های انسانی مسائلی هستند که در فطرت ما نقش بسته اند و ما را از آنها گریزی نیست.

در عصر نوین انسان دوستی در هیئتی بروکراتیک ظهور نموده و ادارات تلاش می کنند تا وظیفه های انسانی تک تک افراد یک جامعه مدرنیته زده را که بر زمین مانده، جبران کنند.