جایگاه عشق از نگاه مولوی

استاد ادبیات و عرفان دانشگاه اصفهان گفت: مهم ترین مبحث مولوی در مثنوی، عشق است.

- به گزارش خبرنگار ایسنا - منطقه اصفهان، علی اصغر میرباقری فرد در سلسله جلسات تفسیر کلامی عرفانی مثنوی معنوی که به همت انجمن علمی فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه اصفهان برگزار می شود در باب نظریه عشق نزد عرفا، اظهار کرد: در حالی که فلاسفه از روش عقل بهره می جویند و متکلمین از روش نقل استفاده می کنند، شیوه عرفا عبارت است از کشف و شهود و حصول به تجلی.

این تجلی گاه مربوط به افعال است که محاضره نام دارد و جایگاه آن سر است، گاه مربوط به صفات است که مکاشفه نامیده می شود و جایگاه آن قلب است و گاه مربوط به ذات است که مشاهده خوانده می شود و جایگاه آن روح است.

نویسنده مقاله جایگاه عشق در مبانی سنت های اول و دوم عرفانی افزود: مهم ترین مبحث مولوی در مثنوی عشق است چنانچه بر مبنای نظر او کل عالم بر محور نظام عشق و عاشقی استوار است و تمام موجودات عالم با همه ویژگی هایشان بر مدار عشق پابرجا هستند، یعنی مولوی عشق را مقوله ای صرفاً مختص به انسان نمی داند.

وقتی در نی نامه می سراید: آتش است این بانگ نای و نیست باد/ هر که این آتش ندارد نیست باد.

آتش استعاره از عشق است به قرینه بیت بعدی می آورد: آتش عشق است کاندر نی فتاد/ جوشش عشق است کاندر می فتاد میرباقری فرد اضافه کرد: از نظر