در عرفان مولوی مبنا بر کشش الهی است

استاد ادبیات و عرفان دانشگاه اصفهان گفت: در عرفان مولوی مبنا بر کشش الهی است نه کوشش فرد؛ زیرا فرد با توان خود قادر به شناخت او نیست.

چنانچه در کلام سنایی نیز آمده است: - "به خودش کس شناخت نتوانست/ ذات او هم بدو توان دانست".

به گزارش خبرنگار ایسنا - منطقه اصفهان، علی اصغر میرباقری فرد در سلسله جلسات تفسیر کلامی عرفانی مثنوی معنوی که به کوشش انجمن علمی فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه اصفهان برگزار می شود، افزود: البته کوشش خود فرد مقدمه کسب عنایت است.

از این رو است که در عرفان مولوی بحث معیت حق تعالی برجسته می شود.

آیات بسیاری نیز در قرآن وجود دارد که بیانگر معیت است، از جمله و نحن اقرب الیه منکم و لکن لاتبصرون ، نحن اقرب الیه من حبل الورید ، هو معکم این ما کنتم ، هو الاول و الآخر و الظاهر و الباطن و.

.

نویسنده مقاله بررسی و تحلیل ویژگی های زبان عرفانی اظهار کرد: ارائه مبحث معیت به شکل منسجم در عرفان اسلامی از امام محمد غزالی شروع شد.

او در کتاب فضایل الانام فی مکاتیب حجه الاسلام که شامل مجموعه ای از مکاتبات او به زبان فارسی است مبحث معیت را توضیح می دهد.

غزالی که بیش ترین تأثیر را بر آرای مولوی گذاشته برای توصیف خدا که داری هستی مستقل و خلق که هستی او منوط به هستی خدا است از دو اصطلاح هست نیست نما و نیست هست نما استفاده می کند.