نگاهی به شعر پروین اعتصامی

همین که نام پروین اعتصامی به میان می آید بی درنگ و ناخودآگاه مضامین انقیادی عرصه اخلاق از قبیل پند و حکمت و اندرز در ذهن متبادر می شود.

- به گزارش خبرنگار ایسنا - منطقه خوزستان، پروین اگرچه در شعرهایش شر و شور هم می ریخته به مدد آرایه های ادبی همچون شخصیت بخشی و تخیل و تمثیل خوانندگان خویش را به سازگاری و به تعبیر عامیانه تر سوختن و ساختن هم دعوت می کرده است؛ برای نمونه: نخودی گفت لوبیایی را کز چه من گردم این چنین، تو دراز؟ گفت: ما هر دو را بباید پخت چاره ای نیست، با زمانه بساز بی شک چنین رسالتی در عرصه ادبیات نه تنها برای شعر که برای هیچ گونه دیگری خواسته نشده است مگر آن که سرایندگانش خود خواسته باشند که هرچند در تاریخ ادبیات نامی از آنان مندرج است، بیش تر در تاریکخانه اذهان شبح وار سیر می کنند.

پروین اما به رغم اهتمام در ترویج گونه ای از شعر که شاید بتوان نامش را شعر انقیادی نامید کمابیش بر سر زبان ها است گو آن که سروده باشد: سیر یک روز طعنه زد به پیاز که تو مسکین چه قدر بدبویی گفت: از عیب خویش بی خبری زان ره، از خلق عیب می جویی اعتصامی که دنباله رو قدمای خویش است در شعرش آن دسته از معیارهای اخلاقی را مطلق می انگارد که همگان بر نصب العین قرار دادن آن ها برای نیل به تذهیب اخلاق چاره ای نمی بینند.