شاعری که خودش را متهم می کند

«نصرت رحمانی هستم، زاده و پروریده تهران .

حرفه ام قلمزنی است، همین.

» - در جایی از زندگی نامه اش می نویسد: نصرت رحمانی هستم، زاده و پروریده تهران .

حرفه ام قلمزنی است، همین.

به گزارش خبرنگار ادبیات و کتاب ایسنا، نصرت رحمانی شاعر و نویسنده دهم اسفندماه 1308 در محله پامنار تهران متولد شد و در مدرسه پست، تلگراف و تلفن درس خواند.

مدتی در رادیو مشغول به کار بود و روزنامه نگاری هم می کرد.

او با مجله های فردوسی ، تهران مصور ، سپید و سیاه و امید ایران همکاری داشت و مسوول صفحه های شعر مجله زن روز شد.

این شاعر 27 خردادماه سال 1379 در رشت از دنیا رفت و در سلیمان داراب به خاک سپرده شد.

مجموعه های مردی که در غبار گم شد ، نامه هایی که هرگز به او نرسید ، کولی وحشی ، کوچ ، کویر ، ترمه ، میعاد در لجن ، حریق باد ، درو ، پیاله دور دگر زد و بیوه سیاه از جمله آثار این شاعرند.

بیوه سیاه حاوی شعرهای چاپ نشده نصرت رحمانی توسط فرزندش – آرش - منتشر شده است.

او همچنین مصاحبه های این شاعر را در قالب کتابی با عنوان آیینه دار رابطه منتشر کرده است.

رحمانی یکی از شاعران نوگرای ایران است.

او از آغاز دهه 20 سرودن شعر را آغاز کرد و در دهه 30 به مرز شهرت رسید.

علاوه بر سرودن شعر گه گاه داستان نویسی می کرد و با نام مستعار لولی و ترمه در مجلات هفتگی به چاپ می رساند.