آن چه پرداختن به افسانه ها را خطرناک می کند

وارد کردن افسانه ها، مراسم آیینی و باورهای بومی در ادبیات داستانی به همان شکلی که مردم روایت می کنند، خیلی خطرناک است.

- این نویسنده در گفت وگو با خبرنگار ادبیات و نشر ایسنا، از آماده کردن دو نمایشنامه و یک مجموعه داستان خبر داد و گفت: نام یکی از این نمایشنامه ها آخرین بار کی دیدمت گندم است.

من در این اثر سعی کرده ام سبک و سیاق رئالیسم جادویی در ادبیات داستانی را در تئاتر وارد و آن را دراماتیزه کنم.

در این نمایشنامه با استفاده از ادبیات فولکلوریک و موسیقی جنوب به این سمت رفته ام.

آرام در همین زمینه توضیح داد: در حال حاضر با تعدادی از دوستانم در جنوب مشغول پایه ریزی مکتب تئاتر جنوب با توجه به اتفاقاتی که در این نمایشنامه افتاده است هستیم.

قصد داریم مسائل فولکلوریک اعم از افسانه ها، آیین ها و باورهای جنوبی را با نگرش های امروزی پیوند بدهیم که فکر می کنم خودش سبک و سیاق تازه ای در ادبیات نمایشی است؛ چون به باور ما می توان سوژ های خوبی از باورهای مردمی گرفت و با نگاهی مدرن و امروزی آن ها را پردازش کرد.

این نویسنده در ادامه درباره نمایشنامه آخرین بار کی دیدمت گندم توضیح داد: این نمایشنامه زن محور است.

داستان آن هم به باوری در گذشته مردم جنوب مربوط می شود.