یادداشت/ شب نشان نیما شاعرانگی فلسفه زندگی نیما بود

شاعرانگی، فلسفه زندگی نیما بود، رازی که سبب شد تا قصه اش در نبرد با دیوان ها و مجموعه های بی کران شعر، رنگ نبازد.

- به گزارش " از شهرستان نوشهر، نیما یوشیج پدر شعر نو فارسی شعر را چشید، مزه اش را فهمید و آن را ترک نکرد، شعر هم او را ترک نکرد، 40 سال سرایش مرکب از طبیعت و پدیده های زیبای آن از قصه رنگ پریده تا شب همه شب از این مرد کهن که شولای نو بر قامت شعر ایران زمین دوخت، حقیقت یک افسانه زیبا پدید آورد، آنجا که خردمندانه بدعت را جایگزین سنت کرد.

نوآوری او حاصل پختگی اش بود، پاهایی که بر سنگ فرش کوهستان صدای درد را می شنید و آن را با شعر و تفکر، قدم می زد.

الفت نیما با کوهستانی پر از عشق و اندوه، زیبایی و درد، واقعیت و ستم و نیز طنین آوای طبیعت همواره آشکار بود.

واژه در شعر نیما یوشیج موج می زد، انبوهی بی نظیر از لغت هایی ملموس، شاعری که رئال، رمان، ایماژ و سمبل، همه را در شعر به زیبایی جای داد، بی آنکه خود جا بماند، خوب دیدن و خوب شنیدن دست مایه ابتکارش شد و یادگارها نشاند.

نیما شاعر دامنه های سبز، سرد و سنگی یوش مازندران، آکنده از درک ابر بود، درک آسمان، رود، مه، درخت، مرغ، پرنده، انسان و خدا.

پنجره باز فکر او به سمت جهان، از وی شاعری ساخت که با شعرش در ذهن به اشیا حرکت می بخشید و جانداران را چون مجسمه ای جاودان می کرد.