آشنایی با تاریخچه شب یلدا

مردم دوران باستان و از جمله اقوام آریایی، از هند و ایرانی - هند و اروپایی، دریافتند که کوتاه ترین روزها، آخرین روز پاییز و شب اول زمستان است و بلافاصله پس از آن روزها به تدریج بلندتر و شب ها کوتاهتر می شوند، - از همین رو آنرا شب زایش خورشید نامیده و آنرا آغاز سال قرار دادند.

شب یلدا یا شب چلّه بلندترین شب سال در نیم کره شمالی زمین است.

این شب به زمان بین غروب آفتاب از 30 آذر (آخرین روز پاییز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دی (نخستین روز زمستان) اطلاق می شود.

ایرانیان و بسیاری از دیگر اقوام شب یلدا را جشن می گیرند.

این شب در نیم کره شمالی با انقلاب زمستانی مصادف است و به همین دلیل از آن زمان به بعد طول روز بیش تر و طول شب کوتاه تر می شود.

مراسم شب یلدا (شب چله) از طریق ایران به قلمرو رومیان راه یافت و جشن ساتورن خوانده می شد.

واژه یلدا به معنای زایش زادروز و تولد است.

ایرانیان باستان با این باور که فردای شب یلدا با دمیدن خورشید، روزها بلندتر می شوند و تابش نور ایزدی افزونی می یابد، آخر پاییز و اول زمستان را شب زایش مهر یا زایش خورشید می خواندند و برای آن جشن بزرگی برپا می کردند و از این رو به دهمین ماه سال دی (دی در دین زرتشتی به معنی دادار و آفریننده) می گفتند که ماه تولد خورشید بود.