برای عرض تسلیت به پیشگاهت آمدیم

فقط کافی است که دلت بلرزد و دلتنگش شوی.

چشمانت را که ببندی، دست دلت را می گیرد و تو را می برد درست رو بروی پنجره فولاد، این روزها مدام به دنبال یک بهانه می گردم، - یک نشانه که بوی شما را بدهد.

یک عکس.

یک حرف.

یک شعر.

این روزها دیگر با هرچیزی دلم تنگ می شود و حال وهوای حرم به سرم می زند.

میان آشناها و نزدیکان خود هم احساس غربت می کنم، اما اینجا با آمدن به حریم ملکوتی تو، این احساس غربت یک باره از دلم می رود، دیگر گاهی حتی مرثیه هم لازم نیست.

یک عکس هم می تواند اشکم را در بیاورد.

آقای مهربانی ها، پناه غریبان و درماندگان امروز برای عرض تسلیت به پابوست آمدیم.

کاش روزی فرا برسد که ما دغدغه ای جز این دیدار نداشته باشیم، داشتن همین دغدغه نشانه خوبیست.

دیدار نزدیک می شود، حرم امام رئوف.

فقط یک سلام.

" السلام علیک یا مولی الرئوف، السلام علیک یا قریب القربا" هوا سرد و حرم شلوغ است، در بین زائرانت همهمه ای شده، همه یک صدا شروع می کنند به خواندن آیه ای، گوش می سپارم به صدا و من هم با آن ها هم صدا می شوم و می خوانم اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی عَلِیِّ بْنِ مُوسَی الرِّضَا الْمُرْتَضَی، الاِمامِ التَّقِیِّ النَّقِیِّ وَحُجَّتِکَ عَلی مَنْ فَوْقَ الاَرْضِ وَمَنْ تَحْتَ الثَّری الصِّدّیقِ الشَّهیدِ صَلاهً کَثیرَهً تآمَّهً زاکِیَهً مُتَ