مخالفت با توافقی که «نفوذ» را رسمی می کرد

دقت در علل مخالفت مدرس و نیز نحوه استدلال و استناد مغفول مانده وی به متن و مقدمه قرارداد 1919 روشنگر مسیر مجلس در هوشیاری نسبت به برنامه های امروز جهت نفوذ در کشور به ویژه در لوای توافقات و دوران پس از توافقات است.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازگروه رسانه های خبرگزاری تسنیم"، یکی از مقاطع برجسته زندگی آِیت الله سیدحسن مدرس به عنوان خوشنام ترین نماینده تمامی ادوار مجلس شورای ملی مخالفت با قرارداد 1919 میان وثوق الدوله نخست وزیر وقت ایران و سرپرسی کاکس وزیر مختار انگلستان است.

قراردادی که پس از پایان جنگ بزرگ میان متحدین و متفقین و مغتنم شمردن فرصت از سوی انگلستان به واسطه خروج نظامیان روسیه از ایران و خالی دیدن عرصه از رقیب امضا شد.

سران دولت های فاتح جنگ جهانی اول در کنفرانس صلح ورسای در سال 1919 دولت وقت ایران هیأتی را به کنفرانس صلح پاریس با اهدافی از قبیل الغای قراردادهای 1907 و کاپیتولاسیون و دریافت مبلغی غرامت بابت خسارات متحمل شده در جریان تهاجم طرف های درگیر به خاک کشورمان اعزام کرد، اما با ممانعت انگلستان از پذیرش نمایندگان ایران به صورت رسمی در این کنفرانس جلوگیری به عمل آمد، چرا که ظاهراً انگلستان در فکر تدوین مفاد قرارداد ویژه ای با دولت ایران بود و از این رو دیگر نیازی به حضور ایران به عنوان یک طرف رسمی در قرارداد صلح ورسای نمی دی�