فوتبال جنگ مغزهاست نه زبان ها

در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه، فوتبال جنگ مغز هاست.

- به گزارش خبرآنلاین؛ سرمربی در کنار خود تیم پزشکی دارد، گروه فیزیوتراپی، متخصصان تغذیه، روانشناس و.

همه و همه ساعت ها و روزها تلاش می کنند تا آخر هفته فوتبالی که در زمین نمایش داده می شود، فوتبالی زیبا باشد.

فوتبالی با سرعت بالا، رد و بدل شدن پاس های متعدد، خلق حملات پرتعداد روی دروازه حریف و.

فوتبال جنگ مغز هاست.

مربی تمرین دهنده، مسابقه که تمام می شود فیلم بازی حریف بعدی را می بیند.

براساس نقاط ضعف و قوت حریف، قلم در دست می گیرد و طراحی تمرین می کند.

سرمربی مهره چینی و بازیخوانی خود را در بازی قبلی مرور می کند.

به موازات تیم پزشکی آمادگی جسمانی بازیکنان را زیر نظر دارند.

متخصصان تغذیه داده های پزشکی را از GPS می گیرند و برنامه تغذیه می ریزند.

این چرخه می چرخد تا فوتبال بهانه ای شود برای رقابت صحیح، تخلیه هیجانات روحی- روانی، درآمدزایی، تبلور غرور یک شهر یا یک کشور، همدلی، تماشای زیبایی ها، کمک به آنهایی که همنوعی را جستجو می کنند نه ترحم و بهانه های دیگر.

اما در ایران فوتبال بیشتر جنگ زبان هاست.

انگیزه بیشتر در کلام دیده می شود تا در عمل.

اثبات این ادعا ساده است.