واقع نگری و مصلحت بینی در زندگانی حسنین (ع)

متنی که مشاهده می کنید، یکی از مهم ترین مقاطع تاریخی و سخت ترین تصمیمات در آن مقطع را بررسی می کند که در همه مقاطع تاریخی یک الگوی عملیِ فردی و حاکمیتی محسوب می شود.

- پانزده روز ریاضت را در این ماه طاعت، یک نفس دویده‏ایم تا در بشارت ولادت او، مژده عشق بشنویم و مژدگانی مهر بگیریم.

امام حسن مجتبی(ع) آمد و کرامت را از پدر آسمانی‏اش آموخت و چراغ کرامتش را برای اهل زمین برافروخت.

امام حسن مجتبی در خاندان وحی چشم به جهان گشود، زیر نظر بزرگترین معلم عالم بشریت تربیت شد، در دامان عصمت و طهارت پرورش پیدا کرد و در سایه امامت و ولایت به کمال رسید.

امام حسن (ع) بهترین دوره زندگی خود را در زیر سایه پرعطوفت جدّ بزرگوارش آغاز کرد.

مادرش سیده نساء العالمین و پدرش امیرالمؤمنین(ع) بود که مقام و منزلت آنها بر کسی پوشیده نیست.

پیامبر اعظم ـ صلی الله علیه و آله ـ توجه و محبت خاصی به نوه اش داشت.

او را بر دوش خود سوار می کرد و با خود به مسجد می برد و در بالای منبر در کنار خود می نشاند، آن حضرت مدام به امام حسن ـ علیه السّلام ـ اظهار محبت می کرد و می فرمود: اللهم إنی اُحبهُ فأحبَّ من یحبّهُ / خدایا من او را دوست دارم پس تو هم دوست داران او را دوست بدار.