فوتبال و افغان ها

حضور 80 هزار تماشاگر افغان در ورزشگاه آزادی یکی از شگفتی های ورزش در سال 94 بود.

برای نخستین بار در تاریخ این ورزشگاه تماشاگران کشوری دیگر سکوها را پُر کردند.

- عصر ایران؛ احسان محمدی- تصویری که از افغانستان در ذهن بسیاری از ما ساخته شده است نزدیک به هم است: مردمان صورت های پرچروک، مردان کهنسال دستار بسته با ریش های بلند خزان زده.

پشمینه پوش های تُندخوی طالبان.

زنان برقع پوش.

انفجار انتحاری.

لکه های خون بر کف آسفالت و دمپایی های رها شده لابلای ماشین های نیم سوخته.

خیابان های شلوغ و کودکان پابرهنه ای که با چشم های بادامی در سرزمینی که انگار همیشه آفتابش می تابد به دوربین ها زل می زنند.

بمب های کنار جاده ای.

صدای داوود سرخوش وقتی که با آهی سوزناک می خواند: سرزمین من خسته خسته از جفایی سرزمین من بی سرود و بی صدایی .

تصویر نزدیک تر اما ماجرای حضور برخی از مهاجران افغان در ایران است که کارهای سخت و توان فرسا را انجام می دهند.

از کار در کوره های آجر پزی تا جمع آوری زباله و گاوداری و کشاورزی.

کم حرف.

صبور.

لاغر اما پرتوان و خستگی ناپذیر برای کار کردن.

آنها را برخی به چشم مهاجم نگاه می کنند نه مهاجر.

انگار باقیمانده های سربازان محمود افغان باشند که در اصفهان مثل مغول ها آمدند و کندند و سوختند و کشتند و بردند و رفتند .