نقد روش شناسی نظریه علمای ابرار

مؤلف محترم کتاب مکتب در فرآیند تکامل پیش فرضی را درنظر گرفته است که هر صفتی را که فوق تصوّرش باشد، فوق بشری و متضمن غلو به شمار می آورد.

بنابراین هر روایتی که حاوی چنین صفتی باشد، - بخش دوم و پایانی نقد و بررسی تفویض در لغت به معنای واگذار کردن و تسلیم امری به دیگری و حاکم کردن او در آن امر است.

(زبیدی، 1414: 10 / 127؛ ابن فارس، 1404: 4 / 460) با ملاحظه فاعل، متعلق و کیفیت تفویض، اقسام و معانی فراوانی برای آن پدید می آید که برخی از آنها درست است و مستلزم شرک نیست؛ اما برخی دیگر غلو بوده و از دیدگاه امامیه مردود است.

تفویض گاه از جانب انسان نسبت به خداوند و گاه از جانب خداوند نسبت به انسان است.

تفویض از جانب خداوند نسبت به انسان اقسامی دارد که برخی از آنها غلو و نادرست، ولی برخی دیگر از آنها صحیح و ازجمله اعتقادات شیعیان است و در آن هیچ گونه شائبه شرک نیست.

(ر.

ک: مجلسی، 1404: 25 / 350 ـ 347) مدرسی بین این اقسام خلط کرده و بسیاری از گونه های درست تفویض را با استناد به احادیث و منابعی که به گونه های باطل تفویض اشاره دارد، از مصادیق غلو به شمار آورده است؛ درحالی که در احایث امامان و کتب عالمان شیعه و حتی کتب ملل و نحل، تفویض باطل به این گستردگی تفسیر نشده است.