گفتارهای نورانی آقامجتبی تهرانی/5 داستان بیماری یک عارف و افزایش محبتش به خدا+صوت

سال ها پیش یکی از اولیاء خدا را دیدم، این مرد بیماری های گوناگون داشت، شبی که خدمتش بودم از درد به خود می پیچید و می گفت: خدا قربانت بروم! - اگر ما بخواهیم نیت هایمان نسبت به اعمالمان خالص شود، قصدهایمان مهذب شود، تحفظ از فطور در ربط با اعمالمان که برای ما آثار نیک داشته باشند باید حب به خداوند را وارد کنیم در دلمان و محافظت از این اعمال، بلکه با همین اعمال، شدت ببخشیم به این محبت.

گاهی اوقات تعجب می کند انسان وقتی اولیاء خدا را می بیند، ساعت ها شب، سر به سجده دارند و در رکوع هستند.

سال ها پیش، یکی از اولیاء خدا را دیده بودم، این مرد بیماری های گوناگون داشت، شبی که بنده در خدمتش بودم از درد به خود می پیچید، می گفت: هفت تا مرض دارم (که اگر یکی از آنها را ما داشته باشیم از دردش طاقت نمی آوریم) یکی از آن ها سیاتیک بود.

همین طور که به خودش می پیچید می گفت خدا قربانت بروم، جملات عجیبی می گفت.

اگر حب به خدا باشد هیچ گاه انسان از عبادت و اطاعت خسته نمی شود، وظیفه اش را سبک نمی گیرد.

دخالت در نیت نمی آید، غیر او را هیچ می بیند، همه چیز را او می بیند، برای که انجام می دهد؟! ارزش ندارد زید و بکر و عمر و.

هرچه باشد.

تنها برای او کار می کند.