بازگشت محسن رضایی

امر سیاسی دو عنصر اساسی دارد: امنیت و اقتصاد.

وجود توامان این عنصر است که بقا و شکوفایی یک نظام سیاسی را تضمین می کند.

باید توجه داشت این این دو عنصر به نوعی از هم تغذیه می کنند.

اقتصاد فقط با وجود امنیت شکوفا می شود و امنیت فقط با داشتن اقتصادی شکوفا ممکن می شود.

از همین رو یک سیاستمدار کامل کسی است که در هر دوی این زمینه ها تجربه داشته باشد.

اما خیلی اوقات وضعیت سیاسی یک کشور به گونه ای پیش می رود که یکی از این عناصر به تنهایی به دغدغه اصلی یک کشور تبدیل می شود.

این همان لحظه ای است که می توان آن را بحران سیاسی نامید.

در این موارد، پیش بینی بحران ها و از خودگذشتگی برای حل آنها محکی برای سنجش یک سیاستمدار کاردان و متعهد است.

تاریخ سی و چند ساله انقلاب اسلامی به خوبی گویای چنین بحران هایی است.

دهه 60 دوران یک ثبات حداقلی اقتصادی و یک بحران بسیار عظیم امنیتی بود.

از طرف دیگر دهه 80 دوران ثبات امنیتی و یک بحران عمیق اقتصادی بود؛ بحرانی که اثراتش را در اواخر دهه 80 و اوائل دهه 90 نشان داد.

پرونده سیاسی محسن رضایی و اهمیت بازگشتش را می توان از رهگذر این دو دهه مورد قضاوت قرار داد.

آغاز هر انقلابی حاکی از یک بحران امنیتی است.