سعدی، حافظ، آلن ایر و مذاکرات هسته ای!

همزمان با مذاکرات هسته ای ایران استفاده نابجای آلن ایر، سخنگوی فارسی زبان وزارت خارجه آمریکا، از اشعار سعدی و حافظ انتقاداتی را علیه او به دنبال داشت.

- گرچه ما ایرانیان از سعدی آموخته ایم که انتقاد را حتی از دشمن بپذیریم: کو دشمن شوخ چشم ناپاک تا عیب مرا به من نماید اما انتخاب این ابیات از سوی سخنگوی وزارت خارجه آمریکا را می توان به بی سلیقگی یا ناآشنا بودن با فرهنگ و ادب ایرانی نسبت داد؛ چراکه درخواست تلویحی وی برای کوتاه آمدن ایران و گره زدن برنامه هسته ای که حق قانونی مردم ایران است با موضوع دل به دنیا نبستن بیشتر به طنز و شوخی می ماند تا انتقادی جدی و قابل توجه.

همانطور که اگر ما چنین درخواستی از دولت آمریکا داشته باشیم و بخواهیم آن ها از انرژی هسته ای استفاده نکنند یا دانشمندان و دانشجویان فیزیک و پزشکی خود را اخراج کنند یا تحقیقات علمی خود را متوقف کنند، مسخره و غیرمعقول خواهد بود.

البته درخواست ما از آمریکا برای چشم پوشی از بمب هسته ای و نابود کردن زرادخانه های اتمی اش کاملا عقلایی و موجه است.

سخن پایانی آنکه، ای کاش آقای آلن ایر بخش دیگری از همین قصیده را نیز در نظر می گرفت که جناب سعدی در ادامه آن می فرماید: