رازهایی که شاعران به گور می برند

همیشه هر شعری رازی در دل خود دارد که شاعر آن را با خود به گور می برد.

- این شاعر در گفت وگو با خبرنگار ادبیات ایسنا اظهار کرد: هیچ وقت خودم را به کارهایم سنجاق نکرده ام به طوری که حتی در جلسات رونمایی کتاب هایم هم شرکت نکرده ام که این موضوع به خلقیاتم برمی گردد.

علیپور که به تازگی مجموعه شعر نیمرخ آهو را منتشر کرده است درباره شعرهایش گفت: شعرهایم کتاب به کتاب در ادامه خودم هستند.

از شعر کلاسیک شروع کرده ام؛ از دوبیتی، غزل و قصیده و بعد شعر سپید و کم تر نیمایی.

او در ادامه اظهار کرد: ابتدا در گروهی به نام شعر ناب بودیم ولی از سال 1363 کارم برآیند تجربیات شعر معاصر ایران به اضافه مقداری پیشنهادهای خودم به شعر بود؛ پیشنهاد هایی که خودم بر اثر تجربه به دست آورده بودم.

هرمز علیپور همچنین گفت: شعرم نه آن چنان کهنه است و نه آن چنان به روز که در قالب عناوینی چون پست مدرن بگنجد.

شعر دل خواهم شعری است که حالت سهل و ممتنع دارد و تا حدودی تصویری است؛ نه جملات قصار است و نه به شکلی که هیچ کس از خواندن آن لذت نبرد.

او در ادامه بیان کرد: حتی بادانش ترین خواننده ها هم نمی توانند به معنی صددرصدی از یک شعر برسند، بنابراین همیشه هر شعر و اثر هنری رازی در دل خود دارد که شاعر آن را با خود به گور می برد.