برای ابطال مجوز کشتار خرس، باید به کوه زد!

در حالی که انبوه سمن های زیست محیطی مشغول نامه نگاری به رییس جمهور و محکوم کردن تندوری های برخی هم قطاران، دعوت یکدیگر به اعتدال و البته جعلی خواندن مستندات و ادعاهای هم هستند، - به عبارت بهتر، در حالی که از تشکل های زیست محیطی، به ویژه انواع مردمی آنها توقع می رود که پرچمدار رفع چنین مشکلاتی بوده و حتی فراتر از آن، چشم ناظر مردم بر نهادهای دولتی در این عرصه ها باشند، به نظر می رسد که تمام توان خود را صرف پرداخت به کلیاتی فراگیر کرده و اینقدر در مسیر اشتباه گام برداشته اند که حالا فرسخ ها با آنچه خاستگاه شکل گیری سمن هاست، فاصله دارند.

این فاصله زمانی هویدا می شود که بدانیم بسیاری از سمن های محیط زیستی در جهان، پیشرو در ارائه آموزش های محیط زیستی به مردمان مجاور حیات وحش بوده و مانع از رو در رو شدن ایشان با یکدیگر –که زیان هر دو و در نهایت زیان به محیط زیست و کشور را در پی خواهد داشت- می شوند اما متاسفانه چنین رویکردی را از سمن های ثبت شده در کشورمان سراغ نداریم.

اینجاست که می توان به ایشان زنهار زد که آیا با کارکردهایی که می توانند داشته باشند، اشنایی دارند که اینچنین محل کار خود را در ساختمان های واقع در شهرها یافته اند؟ آیا نمی شود با تدارک آذوقه برای حیوانات در فصول سرما و آموزش به روستانشینان،