به پاسداشت «حسن رحیم پور ازغدی»؛ فیلسوف شفاهی در مواجهه با تحجر و تجدد

فرهنگی جامعه ی خود بوده است و مخصوصاً در برابر دو عارضه همواره فریاد برآورده است: التقاط و تحجر.

یا به قرائتی دیگر وی همواره دو نهاد علمی و روشن فکری کشور را از دو آسیب برحذر داشته است: - تجدد دانشگاهی و تحجر حوزوی گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو ـ سعید طلوعیان؛ در این مهمانی فرهنگی، حتی در صورت تفاوت نظر و اختلاف دیدگاه، برای چند دقیقه، کنار یکدیگر به پرسش های مشترک می اندیشیم و احرام تفکر می پوشیم.

پس آن گاه از یکدیگر می پرسیم: آنچه تو گفتی من شنیدم، آیا تو هم آنچه را من گفتم شنیدی؟ این جملات بر روی صفحه ی اول تارنمای رسمی استاد رحیم پور ازغدی نقش بسته است.

اندیشمندی که مفاهمه و گفت و گو را شرط اصلی و اساسی ارتباط تلقی می کند و در نظرگاه او، یقین چیزی جز حاصل شک در انگاره های حتی کاملاً متقن و بدیهی نیست.

سبک و سیاق اندیشه ورزی استاد رحیم پور ازغدی، نه برپایه ی جزمیت، که برپایه ی شکاکیت معطوف به یقین استوار شده است.

شک را نه فروریزنده ی بنیاد تئوریک اندیشه های خود و مکتبش، بلکه حتی مقوم آن می داند.

نقد از دانش واژه های پُر تکرار قلم و زبان وی دسته بندی می شوند و منتقد در منظومه ی فکری اش، ارج و قربی والا می یابد: نقد با شک آغاز می شود و منتقد با بیدار کردن شک، می کوشد تا پایه های یقین را استوار کند.