رفوگری فرش؛ روایت هنری که فراموش شده است/ اینجا تاروپودهای گسیخته به هم می رسند

یکی هست که گره ها را خوب شناسد ، کورهای آن را می گشاید و با شناختی که از دل خون بافنده دارد، گل بوته های های سرخ را با نخی از همان تبار و با خاری چون سوزن باز می آفریند.

- او رفوگر فرش است که این روزها کمتر کسی به هنرش توجه می کند.

به گزارش خبرنگار مهر، سال های نه چندان دور تعداد رفوگران زیاد بود و بازارشان رونق داشت، چون هم صادرات بود هم بازار فرش های رنگ و لعاب دار ماشینی اینقدر داغ نبود.

اما امروز نمی توان شمار زیادی از آن ها را در سطح بازار دید، دوره گردی در پی مشتری هم نمی کنند، در قالیشویی ها هم تعدادشان زیاد نیست.

باید از خیابان سعدی جنوبی وارد بازار زنجان شوم تا مغازه اش را بیابم، نوشته روی شیشه راهنمای خوبیست، " رفوگری احمدی" با یک شماره تلفن .

دو سه تخته فرش کهنه یک سوی مغازه، کلافهای رنگی نخ در سوی دیگر، و در انتهای مغازه تکه های فرش های ماشینی که یک جا جمع آوری شده اندبرای روز مبادا، چند گواهینامه استادی و مجوز رفوگری نیز قاب شده روی دیوار هستند .

آقا عیسی احمدی هم مثل همیشه روی تکه فرشی کهنه میخ و چکش به دست، بخش نخ نما شده قالیچه را که طرح و نقش های فرش های قدیمی زنجان را دارد، با میخ روی یک چارچوب محکم می کند و بعد احتمالا با همان نخ و سوزن تار و پودها را آشتی می دهد.