روضه خوانی؛ میراثی به جا مانده از صفویه

روضه خوانی در ایران از زمان شکل گیری، کارکردی تبلیغی داشته است.

به گونه ای که روضه خوان ها با هنر و فن خود ابزار اصلی این مهم به شمار می رفتند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازگروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو ، روضه خوانی در ایران از زمان شکل گیری، کارکردی تبلیغی داشته است.

به گونه ای که روضه خوان ها با هنر و فن خود ابزار اصلی این مهم به شمار می رفتند.

آیت الله گلپایگانی در مورد نقش تبلیغی روضه خوانی گفته اند: اگر یک قدری بگذرد و این مجالس نباشد، ترویج کم می شود و فاصله مردم از اسلام، مفاهیم و اهدافش زیاد می شود.

اگر مجالس روضه نباشند و به جای آن مجالس سخنرانی داشته باشیم، این طور نمی شود که بهره برداری کرد.

در هر دهی، در هر شهری، در هر مکانی این دین با این مجالس ترویج می شود.

[1] از تاریخ پیدایش و چگونگی روضه خوانی به شکل امروزی اطلاع دقیق و کاملی وجود ندارد؛ اما به احتمال زیاد ریشه آن به دوران اولیه اسلام باز می گردد و اهل بیت (علیهم السلام) بنیانگذار آن هستند.

ائمه معصومین (ع) شیعیان را به برپایی مجالس حسینی ترغیب می کردند.

اما تاریخچه روضه خوانی در ایران به عهد صفویه می رسد.

کمی پیش از آغاز عهد صفویه، ملاحسین کاشفی با نگارش کتاب روضه الشهدا سنگ بنای آن را پایه گذاری کرد.