گلیم‎بافی، هنری نیازمند توجه بیشتر

انسان از زمان‎های کهن از پوست حیواناتی که شکار می‎کرده به منظور پوشش و محافظ بدن در مقابل تغییرات جوی و نیز به‎عنوان زیرانداز استفاده می‎کرده است.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه لرستان، به تدریج با رواج دامداری و ریسیدن پشم، بافتن در میان قبایل ابتدایی رواج یافت و جزو اولین هنرها و صنایع قبیله‎ای به شمار آمد.

هرچند به روشنی مشخص نیست که نخستین بار در کجا و به وسیله چه قوم و قبیله‎ای بافت پارچه‎های اولیه که هم‎زمان با شروع بافت گلیم بوده، صورت گرفته اما بر اساس کاوش‎های باستان‎شناسی شواهدی از بافندگی در میان ساکنان فلات ایران و سرزمین‎های هم‎جوار به دست آمده است.

در غارهای جنوب‎شرقی دریای مازندران آثاری پیدا شده که پرورش گوسفند و بز و ریسیدن پشم و موی آنها را به دست مردمان این منطقه در هشت هزار سال پیش به اثبات می‎رساند.

گلیم‎بافی مقدمه‎ای برای بافت فرش بوده و می‎توان گفت تاریخ آغاز گلیم‎بافی حدود سه هزار تا پنج هزار سال قبل از میلاد بوده است.

با توجه به قیمت ارزان این هنر سنتی و زیبایی طرح و رنگ‎های به کار رفته در آن، همواره دارای مصرف‎کنندگانی از طبقه متوسط جامعه است.