بزهکاری؛ جرم یا نوعی بیماری

درباره شخصیت بزهکاران نظرات مختلفی وجود دارد؛ برخی آنها را مجرم و برخی فقط بیمار می دانند.

- در طول سالیان سال و در اعصار مختلف موضوع ضد اجتماعی بودن و همچنین ناسازگاری اجتماعی مبحثی بوده که افکار محققان اندیشمندان، صاحب نظران علم روانشناسی، مدیران، سیاستمداران، حقوقدانان را به خود مشغول داشته است.

افلاطون در عصر یونان باستان، طی نگارش کتاب معروف خود به نام قوانین اعلام می دارد که جرم یا گناه نوعی بیماری است که سه دلیل عمده باعث ایجاد و بروز این بیماری می شود.

او سه عامل متداخل در جرم را به ترتیب آرزوها و خواسته ها؛ عشرت خواهی و اعتیاد و جهالت و نادانی می شمارد.

افلاطون علیرغم این که نادانی و جهالت را در ردیف آخر عوامل منفی در بزهکاری و جرم می شمارد، مع الوصف تنها عامل بازدارنده در ارتکاب جرم را آگاه سازی و تربیت و پرورش فرد می شمارد.

ارسطو اندیشمند دیگر یونانی نیز اعلام می دارد که بزهکاران و مجرمان بیماران علاج ناپذیر جامعه بوده و آنان را از خطرات جدی برای جامعه می شمارد و به طور صریح این افراد را دشمنان اجتماع قلمداد می کنند.

از این رو مجازات سخت بزهکاران و مجرمین را طلب نموده و از قوانینی که منجر به سرکوب مجرمین و یا مجازات شدید بزهکاران شود، استقبال می کند.