یادداشت جشنواره عمار، آبرو یا شهرت؛ عمار شدن یا به چاه عماره افتادن

اگر امروز عمارها تا روستاهای محروم و دور افتاده مخاطب خود را دارند به خاطر آن است که زبان مردم با صفایی شده اند که از فتنه شهر زدگی در امان بوده اند و خنکای زلال بندگی را به هزار گرمی تزویر نمی دهند.

- از قدیم گفته اند که آبرو را خدا می دهد و بنده اگر به خودش باشد آبرویش را به چشم برهم زدنی به باد می دهد و به طمع شهوت شهرت دست به هر کار نابخردانه ای می زند که در انظار انگشت نمای کسان و ناکسان باشد به غیر از اهالی قبله که شهرتشان هم برای آزمایش اخلاص شان در پیشگاه حضرت دوست است و تمام سعی شان بر گمنامی است که به گفته آن سالک شهید که اگر برای خداست بگذار گمنام بمانم.

حرافی نکنم و سرتان را به این سیاهه ها گرم نکنم که این بهانه ای ست برای نکته ای به سیل هنرمندان تازه رسیده به قرارگاه عمار در سومین جشنواره مردمی فیلم عمار که بهوش و بگوش همه آنان که از قبل بوده اند و آنانکه تازه رسیده اند بهوش باشید که شهوت شهرت در کمین غفلت همه آنانی است که وهم برشان داشته که شاید کسی شده باشند که این آغاز سقوط در چاه عماره است و خدا نکند که انسان از اوج عماری به چاه عماره بیفتد که فرقش تنها یک حرف است و آن حرف تنها اخلاص است.

عمار در انتهای حروف به اوج بندگی می رسد و نه کمتر از آن، آنگاه که خودش را از لفظ و الفاظ، از تعریف و تمجید به حصن الهی پناه برد و جز