گفت وگوی مشروح فارس با مهدی قزلی مدیون کسی نیستم اما مدهوش جلال ام/مهمترین درد نویسندگان تنبلی است

من به جلال علاقه مند بودم به خاطر روحیاتش و به خاطر آثارش.

این علاقه بعدا عمیق تر شد.

نوشته و نثر من را می گرفت.

- به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، روزی که مهدی قزلی را برای گفت وگو درباره تک نگاری هایش به فارس دعوت کردیم، نامه اخراجش را از انجمن قلم ایران (به خاطر پرداخت نشدن حق عضویت سالانه) دریافت کرده بود.

او یک ساعت قبل از دو بعد از ظهر آمد و دلش می خواست که قبل از ساعت دو قائله خاتمه پیدا کند؛ تا به دعای عرفه دانشگاه تهران برسد.

جواب سوالات را رک و صریح داد.

هرچند جاهایی محافظه کاری کرد اما پاسخ هایش پر بود از مثال و شوخی و سرزندگی که ضرباهنگ تندی به مصاحبه داد.

قزلی انرژی متراکمی دارد و قلمی که حالا به بهانه نوشتن جای پای جلال حسابی روان تر شده است:   * در داستان نویسی مدیون کسی نیستم ما در طول این سال ها با سه مهدی قزلی آشنا شدیم.

 داستان نویس، مطبوعاتی و سفرنامه نویس و تک نگار.

با داستان نویسی آغاز می کنم.

شما چقدر خودتان را مدیون حوزه هنری و سایت لوح می دانید؟ هیچی.

من در داستان نویسی خودم را مدیون هیچ کسی نمی دانم.

داستان نویسی من با یک خواب و نوشتنش شروع شد.

شاید به این دلیل که مطالعه زیادی داشتم.